‘Ik ben zo blij als mensen niet zo raar gaan doen als het over seks gaat’, vertelde een studente seksuologie me.

Inderdaad, heel fijn wanneer een gesprek over seks(ualiteit) of intimiteit niet stiekem of fluisterend moet gebeuren, maar ook gewoon mag plaatsvinden in een sfeer van vertrouwen en rust.

Maar wat is er verkeerd met ‘raar gaan doen als het over seks gaat’?

Niets!

Want ‘raar’ is ook maar een invulling.

Het is een ideaal moment om:

- er zelf ook niet raar over te gaan doen dat je dat raar vindt.

- het thema te normaliseren door te erkennen dat het oké is dat iemand anders het raar vindt om daar open over te spreken.

- erbij stil te staan dat dit inderdaad helemaal niet altijd zo’n evident thema is om over te spreken.

Er komen immers ook veel gevoelens van angst voor afwijzing, onzekerheid, spanning, prestatiedruk, angst voor grensoverschrijding enz bij kijken.

Hoe gaan wij hier dan mee om in Tutti Passi?

Ja, het is voor velen ook nog spannend om onze concept store binnen te stappen en vragen te stellen.

Is dat raar?
Nee.

Is dat normaal?

Ja.

Dat is even normaal als iemand die onze winkel binnenstapt en zegt: ‘ik kom mijn 10de vibrator kopen!’.

Voor de ene kan een streling met een pluimpje even grensverleggend zijn als de aankoop van een hevige vibrator dat voor de ander is.

Er zit veel drang (soms zelfs dwang) naar ‘taboe-doorbreken’ in velen die met het thema ‘seksualiteit en intimiteit’ bezig zijn. Hun missie om het taboe te doorbreken, is nobel. En nodig. Maar veelal merk ik dat het taboe telkens opnieuw wordt benoemd én meer zelfs, er een grotere kloof wordt gecreëerd tussen ‘de seksueel verlichten’ en ‘diegene die het nog wat raar vinden’.

Als taboe-doorbreek-missionaris (ha, wat een woordkeuze binnen dit thema) lijkt het me net belangrijk je te blijven herinneren wanneer het thema voor jou ook nog wat raar of 'moeilijk' was (bv met je partner of de liefde en zorg voor jezelf). Dan blijf je contact houden met diegene die het ‘raar’ vindt.

Dan wordt niets raar. Of dan moet je niet een bepaalde seksueel bevrijde status hebben om over dit thema te kunnen spreken.

Hoe de weg naar deze zogeheten status is verlopen, lijkt me veel waardevoller om over in gesprek te gaan dan het eindresultaat. Bestaat er trouwens zoiets als een eindresultaat in deze?

Niemand moet de ‘seksueel-vrije’-finish bereiken. Authentiek zijn we in hetgeen ons mens (én een seksueel wezen) maakt: mee kunnen en mogen deinen op de golven van weten en niet-weten, voelen en moeilijker voelen, genieten en spanning…

Niemand weet.

Maar met onze opgebouwde expertise en eigen (levens)ervaring zijn we als sensuologen© opgeleid om een variatie aan vragen en nieuwsgierigheden over intimiteit en seksualiteit te beantwoorden.

Vanuit ons mede-mens-zijn. Naast jou.